Usłyszałam kiedyś stwierdzenie trafnie opisujące kobiecy ubiór, a brzmiało ono następująco:
Mężczyzna pyta kobietę dlaczego jej strój jest tak skomplikowany, muszę dodać że owa konwersacja odbywa się w alkowie w noc poślubną w XVII w. Na to świeżo poślubiona żona odpowiada szybko, iż strój dla kobiety jest jedyną formą wyrażenia swojej osobowości, w opozycji do mężczyzn, którzy tych możliwości posiadają więcej. Wiemy teraz skąd te wszystkie umizgi pań stojących przed szafą z nieśmiertelnym na ustach okrzykiem: „nie mam, co na siebie włożyć!” Chociaż panowie bywają często bardziej rozkapryszeni, co do zakupów zwłaszcza na wyprzedażach, czasy się zmieniają, więc podejście do ubioru również. Już w prehistorii ludność przywiązywała wagę do ubioru, nie tylko ze względu na funkcje chroniące przed zimnem. Liczne odkrycia archeologiczne świadczą o tym, że już w czasach odległych ludzi przyozdabiali swoje ciało. Przez wieki ubiór zmieniał się coraz bardziej, przechodził ewolucje i dostosowywał się do nowych czasów. Posiadał on oprócz właściwości użytkowych – znaczenie magiczne, zaspakajał też pragnienie reprezentacji. Ozdoby umożliwiały identyfikację z jakąś inną istotą- zwierzęciem, bóstwem, herosem czy ważnym człowiekiem. Przede wszystkim jest najbardziej intymną rzeczą dla człowieka, za pomocą której może on przekazać światu informację o sobie. Ważna jest ekspresja osobowości, smak osobisty oraz indywidualizm. Dziś w czasach masowej produkcji wszystkiego - od gadżetów po gwiazdki TV, gdzie wystarczy mieć łyżwy i już się tańczy z gwiazdami, indywidualizm jest na wagę złota. Zwłaszcza w modzie, zmieniającej się jak w kalejdoskopie różnorodność stylów doprowadza do chaosu, co w konsekwencji budzi lęk przed nowymi rozwiązaniami. Trendy na 2009/10 pokazują śmiałe propozycje dla odważnych posiadaczy kart kredytowych, z paryskich ulic. Bum kolorystyczny i fakturowy opanował większość projektantów, upodobali sobie niczym impresjoniści paletę radosnych barw połączoną z najróżniejszymi wzorami. Dodali do tego szalone buty prawie jak z projektów Dalego, wołające z daleka „kup mnie”. Taka abrakadabra paryska króluje na wybiegach nie od dziś, powoli zdobywa salony Europy, może zawojuje Polskę? Myślę, że poniekąd by się to przydało, a nasze ulice nabrały rozmachu i nikogo nie dziwiły by motylki przy bucikach. Ciekawą imprezą wychodząca do ludzi ze swymi pomysłami jest festiwal Off Fashion, odbywający się w Kielcach od 2007 roku. Na modowej mapie Polski jest to nowa forma promowania ubioru niebanalnego, a jednak funkcjonalnego. Festiwalowi towarzyszy wiele imprez w całym mieście, mimo to sztuka offowego stroju nie ma jeszcze wielu zwolenników. Czekam na kolejną edycję i mam nadzieję, ze poczuję wreszcie atmosferę nadciągającej fali rozmaitych projektów, które zaistnieją nie tylko na wybiegu, ale również na naszej nudnej ulicy. Tak na marginesie muszę przyznać, że świat kręci się w kółko, a z nim moda również zatacza kręgi szukając inspiracji w odległych epokach. W wielkim „worku z prezentami” każdy może znaleźć coś dla siebie. Grunt to odszukać siebie i nie próbować na siłę być,,modnym’’, aby nie zaszkodzić ani sobie ani odbiorcy naszych poczynań. Wraz z wiosennymi porządkami w szafie polecam również przewietrzyć szare komórki, by żyło nam się lepiej w globalnej wiosce indywidualistów.
Oscar Wilde pięknie napisał o modzie, więc na koniec przytoczę jego słowa ku chwale ojczyzny – „moda jest najbardziej intensywną formą indywidualizmu, jaką kiedykolwiek znał świat”.